فهرست مطالب
جهانیان نخستین بار در سال ۱۸۳۸ بود که با شیوه تولید تصاویر سه بعدی توسط چارلز ویت استون آشنا شدند.در این فرآیند این امکان ایجاد شد تا انسان بتواند سه جهت را در تصویرهای دو بعدی و روکش شده ببیند.درباره این رویداد امروز بر این باورند که آواتار جایگزینی شد برای تصویرهای براق و رنگی که درونشان روح وجود نداشت و توانست مردم را به سوی تصویر ذهنی رویاپردازانه و فوق العاده بکشاند.سرگذشت فضای سه بعدی پس از اینکه ویت استون در نخستین شهر فرنگ سه بعدی جهان عرضه کرد فراز و نشیب بسیار داشته است.عینک های سه بعدی در کنار ابزارهای نوین تجربه ما را برای دیدن فیلم ها و بازی هیجان انگیز کرده است.بسیاری از مردم دوست دارند پاندورا چگونه بر پرده سینما آمد و یا والت دیزنی چگونه ترون را زنده کرد.پاسخ به این پرسش ها کار دشواری نیست.اما پرسش اصلی این است که هنگام سخن گفتن از فن آوری سه بعدی منظور ما چیست؟پیش از هر چیز باید آماده شنیدن واژه هایی عجیب و غریب باشید.گرچه این تازه گام نخست است و دانش سه بعدی سازی در پی اشاره مستقیم به توانایی چشم و مغز انسان دارد که دست به آفرینش در سه جهت جغرافیایی می زند.پنجاه تا هفتاد و پنج میلی متر فاصله ای که میان دو چشم انسان وجود دارد سبب می شود که هر کدام بخش متفاوتی از پیرامون را پیش رو داشته باشند.برای آزمایش این پدیده یک خودکار را جلوی چشم خود قرار دهید و به نوبت هر یک از چشم ها را ببندید.چه چیزی خواهید دید؟دو برداشت متفاوت از یک تصویر یکتا.هنگامی که این تفاوت ها وارد مغز می شود پردازش آعاز می شود و این همان ساختار فن آوری سه بعدی است.مغز می گوید شما دو تصویر متفاوت را از یک شی دیده اید.کاری که فن آوری سه بعدی نیز سالها به دنبال انجام آن بوده است.عینک ها و پروژکتورها نقره ای که شاید خنده دار هم باشد می خواهد این واقعیت را به ذهن شما منتقل کند که در حال دریافت دو تصویر متفاوت از یک شی است.البته باید گفت مغز انسان به صورت خودکار همه زاویه ها و فاصله را با هم یکسان سازی می کند گرچه بخش دشوار این است که عینکی بسازیم که بتواند این فرآیند را برعهده بگیرد.
فیلم‌های ۳ بعدی
فن آوری سه بعدی جایگاه بسیار مهمی در صنعت فیلم سازی دارد که بی گمان این رشد را می توان برآیند هزینه های دانست که تهیه کننده ها بر عهده می گیرند و کارگردانانی که کلیشه ها را کنار می گذارند و با جسارت پا به این میدان می گذارند.برای اینکه در فیلم ها تصویرهای سه بعدی داشته باشیم دو راه پیش رو داریم.به کارگیری عینک های مغناطیسی و یا برجسته سازی تصویر روشی فانتزی است که با عینک های آبی و قرمز انجام پذیر است.پروژکتورها تصاویر را در دو رنگ قرمز و آبی با نمایی جداگانه به چشم ها می رسانند.گرچه رنگ های دیگری هم اگر روی صفحه نمایش جداسازی شود به کار می رود.
برجسته سازی را می توان روشی فانتزی دانست که عینک های آبی و قرمز نقش اصلی را برای دیدن بازی می کنند.از پروزکتورها تصاویر به دو رنگ قرمز و آبی پخش می شوند و هر کدام از چشم ها نمایی جداگانه را دریافت می کند و مغز یز وظیفه کنار هم قرار دادن هر کدام از نماهای سه بعدی را دارد گرچه رنگ های دیگری هم به شرط جداسازی بر روی صفحه نمایش می تواند کاربرد داشته باشد.در این روش امکان دریافت همه طیف های رنگی وجود ندارد و در واقع چیزی مانند یک شبح تولید می شود و یا ممکن است چند تصویر را که در هم آمیخته شده اند تحویل دهد.اما پرکاربردترین روش کنونی عینک های مغناطیسی است که در واقع از ویژگی قطبی شدن نو به صورت الکتریکی بهره برده می شود.مشکلی که این روش دارد این است که باید سرتان را مانند یک چوب نگه داشته و تکان نخورید زیرا موجب می شود امواج به صورت درهم برسند و رگ ها و نماها سه بعدی را دچار خدشه کند.برای چیره شدن بر این چالش باید از مغناطیسی دورانی بهره ببرید که فیلم را در گردش گوناگون به نمایش در می آورد.
تلوزیون‌های ۳ بعدی
در سینماهای خانگی نیز این روش امکان پذیر است اما برای دستیابی به آن باید کمی هزینه کنید.دو روش فعال و غیرفعال در خانه وجود دارد.
روش فعال پرکاربردترین شیوه ای است که نیاز به عینک الکترونیکی ویژه دارد.هماهنگی و هم زمانی میان عینک و تلویزیون نماهای گوناگونی از فیلم را در برابر چشم های شما باز و بسته می کند و در واقع تنها به یک چشم اجازه خواهد داد تا تصویر را ببیند.البته باید بدانید شتاب این فرآیند به اندازه ای است که هرگز نمی توانید آن را حس کنید.روش دوم که غیرفعال نام دارد نزدیکی بیشتری به واقعیت سه بعدی دارد.یک صفحه نمایش نزدیک و عدسی مانند روی صفحه اصلی خود دارند که این لایه ها نماهای گوناگونی را به چشم منتقل می کنند.در این روش چون نیازی به عینک وجود ندارد برای کاربر ارزانتر تمام می شود.برای نمونه اگر صفحه نمایشی صد پیکسلی داشته باشید هر چشم پنجاه پیکسل دریافت می کند و مغز با کنار هم قرار دادن تصویری کاملی را به شما انتقال می دهد.
دوربین‌های سه بعدی
برای بروز نوآوری ها فن آوری سه بعدی بستر بسیار مناسبی است.برای اینکه تصاویری با این ویژگی را دریافت کنیم نخست باید دو زاویه نمایش متفاوت از یک فیلم را داشته باشیم به همین دلیل است که فیلم سازان فیلم را سه زاویه ای می کننند تا امینان یابند لنز بر روی شی مورد نظر متمرکز شده است.اگر هم کارگردان نیاز به نمای بسته داشته باشد زحمت و رنج بسیاری را باید تحمل کند.در این شرایط دوربین ها باید بسیار به هم نزدیک باشند تا توانایی شبیه سازی زاویه چشمان شما را داشته باشند.برای همین منظور فیلم بردار ترفند جالبی دارند و به اصطلاح سر دوربین ها کلاه می گذارند و از ترفند آینه سود می برند.شیوه این کار به این گونه است با جاسازی یک آینه کوچک در دوربین اول تصویر را به دوربین دوم منتقل می کند.