اما شهرزاد فقط یک بازیگر نبود. او با نقش‌آفرینی در فیلم «قیصر» به کارگردانی مسعود کیمیایی در نقش «سهیلا فردوس» و همچنین «اقدس» در «داش‌آکل» کنار بهروز وثوقی، به چهره‌ای مطرح در سینمای پیش از انقلاب بدل شد. او همچنین برای بازی در فیلم «تنگنا» برنده جایزه سپاس بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. شهرزاد در اعتراض به فضای حاکم در سینمای موسوی به فیلم‌فارسی از بازیگری کناره‌گیری کرد و به عضویت گروه سینمای آزاد درآمد و به ساختن فیلم کوتاه پرداخت.
در سال ۱۳۵۶ او فیلم «مریم و مانی» را با سرمایه‌گذاری پوری بنایی کارگردانی کرد؛ اثری که از معدود فیلم‌های آن زمان بود که نویسنده، شخصیت اصلی و کارگردانش یک زن بود.
پس از انقلاب اما زندگی‌اش دگرگون شد و سرنوشتی متفاوت یافت؛ سرنوشتی که بیشتر به داستان‌های پر فراز و نشیب شباهت داشت. روایت این زندگی خاص بعدها در مستندی با نام «شهرزاد» به کارگردانی مهران زینت‌بخش به تصویر کشیده شد.
علاوه بر این، در عرصه ادبیات هم حضور فعالی داشت و چند کتاب با نام‌های «توبا» (رمان کوتاه)، «سلام، آقا» و کتاب شعر نو «با تشنگی پیر می‌شویم» را به چاپ رسانید، همچنین داستان‌های کوتاه چاپ شده در روزنامه آیندگان و کتاب جمعه از او در همان دوران منتشر شد. اشعار شهرزاد مورد توجه ابراهیم گلستان بود و او از آن‌ها به‌عنوان شعر‌هایی خوب و قوی نام برده بود.
شهرزاد اواخر عمر خود در روستایی تازه شهرشده در حوالی سیرجان، با نام خواجوشهر زندگی می‌کرد و از بیماری دیابت رنج می‌برد. علاوه بر این از مشکلات معیشتی نیز رنج می‌برد.