هکمن ۹۵ سال داشت و همسرش، یک پیانیست کلاسیک، ۶۳ ساله بود.
او برای بازی در نقش جیمی “پاپای” دویل در فیلم هیجان‌انگیز «رابط فرانسوی» ساخته ویلیام فریدکین در سال ۱۹۷۱، جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد و همچنین برای بازی در نقش لیتل بیل داگت در فیلم وسترن «نابخشوده» ساخته کلینت ایستوود در سال ۱۹۹۲، جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را به دست آورد.
از دیگر نقش‌های نامزد اسکار او می‌توان به فیلم‌های «بانی و کلاید» (۱۹۶۷) در نقش باک بارو در کنار وارن بیتی و فی داناوی و «من هرگز برای پدرم آواز نخواندم» (۱۹۷۰) اشاره کرد. هر دو فیلم او را در دسته‌بندی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد مورد توجه قرار دادند. او همچنین در سال ۱۹۸۸ برای بازی در نقش یک مأمور در فیلم «میسیسیپی می‌سوزد» نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.
دفتر کلانتری شهرستان سانتا فه گفت: «در ۲۶ فوریه ۲۰۲۵، حدود ساعت ۱:۴۵ بعدازظهر، مأموران کلانتری شهرستان سانتا فه به آدرسی در خیابان اولد سانست تریل در هاید پارک اعزام شدند، جایی که جین هکمن، همسرش بتسی آراکاوا و یک سگ مرده یافت شدند.»
جین هکمن می‌توانست هر کسی را بازی کند
هکمن، بازیگر بسیار تحسین‌شده، در مجموع بیش از ۱۰۰ نقش بازی کرد، از جمله نقش لکس لوتر، ابرشرور فیلم‌های سوپرمن با بازی کریستوفر ریو در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰.
هکمن در کنار بسیاری از ستاره‌های هالیوود بازی کرد، از جمله آل پاچینو در فیلم «مزرعه ترس» (۱۹۷۳)، جین وایلدر در فیلم «فرانکنشتاین جوان» (۱۹۷۴) و وارن بیتی و دایان کیتون در فیلم «سرخ‌ها» (۱۹۸۱).
او همچنین در فیلم‌های پرفروش «هیئت منصفه فراری»، «خانواده تننبام» ساخته وس اندرسون و «مکالمه» ساخته فرانسیس فورد کوپولا بازی کرد.
کوپولا در روز پنجشنبه با انتشار بیانیه‌ای در اینستاگرام، از هکمن به عنوان «یک هنرمند بزرگ» یاد کرد و نوشت: «جین هکمن یک بازیگر بزرگ، الهام‌بخش و باشکوه در کار و پیچیدگی‌هایش بود. من فقدان او را سوگواری می‌کنم و وجود و مشارکت‌هایش را جشن می‌گیرم.»
والری پرین، که در فیلم «سوپرمن» (۱۹۷۸) در کنار هکمن بازی کرد و در نقش دوست دختر شخصیت او، ایو تشماخر، ظاهر شد، از این بازیگر فقید به عنوان «یک نابغه» و یکی از «بزرگترین‌هایی که صفحه نقرهای را آراسته‌اند» یاد کرد.
او در توییتر نوشت: «بازی‌های او افسانه‌ای هستند. استعداد او از دست خواهد رفت. خداحافظ لکس عزیز من، تا زمانی که دوباره همدیگر را ببینیم.»
جورج تاکی، بازیگر «پیشتازان فضا» نوشت: «ما یکی از غول‌های واقعی صفحه نقرهای را از دست دادیم.»
او نوشت: «جین هکمن می‌توانست هر کسی را بازی کند، و شما می‌توانستید یک زندگی کامل را پشت آن احساس کنید. او می‌توانست هر کسی و هیچ‌کس باشد، یک حضور برجسته یا یک فرد عادی. این‌قدر بازیگر قدرتمندی بود. او از دست خواهد رفت، اما کارهایش برای همیشه زنده خواهد ماند.»
آنیل کاپور، ستاره فیلم «میلیونر زاغه‌نشین» نیز هکمن را یک بازیگر «نابغه» خواند. او نوشت: «یک افسانه واقعی که میراثش زنده خواهد ماند.»
علاوه بر جوایز اسکار، هکمن دو جایزه بفتا، چهار جایزه گلدن گلوب و یک جایزه انجمن بازیگران سینما نیز دریافت کرد.
او در سال ۱۹۹۶ در فیلم «قفس پرندگان» در کنار رابین ویلیامز و ناتان لین، که در نقش یک زوج را بازی می‌کردند، به ایفای نقش یک سناتور محافظه‌کار پرداخت.
آخرین حضور سینمایی او در سال ۲۰۰۴ در فیلم «خوش آمدید به موسپورت» در نقش مونرو کول بود، پس از آن او از هالیوود کناره‌گیری کرد و به زندگی آرام‌تری در نیومکزیکو روی آورد.
بازیگران باید خوش‌قیافه می‌بودند
هکمن که در سال ۱۹۳۰ در کالیفرنیا به دنیا آمد، در خانواده‌ای بزرگ شد که مکرراً نقل مکان می‌کردند. او در ۱۶ سالگی با دروغ گفتن درباره سنش، به نیروی تفنگداران دریایی ایالات متحده پیوست و به مدت چهار سال و نیم خدمت کرد.
او قبل از اینکه در سال ۱۹۵۱ از خدمت مرخص شود، در چین، هاوایی و ژاپن مستقر بود.
پس از خدمت نظامی، هکمن در نیویورک زندگی و کار کرد و در دانشگاه ایلینوی در رشته‌های روزنامه‌نگاری و تولید تلویزیون تحصیل کرد، قبل از اینکه تصمیم بگیرد به کالیفرنیا بازگردد و به دنبال رویای کودکی‌اش برای بازیگری برود.
او به تئاتر پاسادنا در کالیفرنیا پیوست، جایی با داستین هافمن جوان دوست شد.
هکمن یک بار گفت: «فکر می‌کنم از حدود ۱۰ سالگی، شاید حتی کمتر از آن، می‌خواستم بازیگر شوم. خاطرات فیلم‌های اولیه‌ای که دیده بودم و بازیگرانی که تحسین‌شان می‌کردم، مثل جیمز کاگنی، ارول فلین، آن نوع مردان رمانتیک اکشن. وقتی آن بازیگران را دیدم، احساس کردم می‌توانم این کار را انجام دهم. اما حدود هشت سال در نیویورک بودم قبل از اینکه شغلی داشته باشم. کفش زنانه می‌فروختم، مبلمان چرمی براق می‌کردم، کامیون می‌راندم. فکر می‌کنم اگر این را در خودت داشته باشی و به اندازه کافی بخواهی، می‌توانی انجامش دهی.»
او افزود که «می‌خواست بازیگر شود» اما «همیشه متقاعد شده بود که بازیگران باید خوش‌قیافه باشند».
«این به روزهایی برمی‌گردد که ارول فلین الگوی من بود. از سالن سینما بیرون می‌آمدم و وقتی در آینه نگاه می‌کردم شوکه می‌شدم چون شبیه فلین نبودم. اما احساس می‌کردم مثل او هستم.»
هکمن در سال ۱۹۶۳ به نیویورک بازگشت و در تولیدات آف‌برادوی، از جمله در تئاتر میوزیک باکس برای کمدی «هر چهارشنبه»، و نقش‌های کوچک تلویزیونی بازی کرد.
اما او واقعاً در دهه ۱۹۷۰ نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت، زمانی که در نقش کارآگاه جیمی ‘پاپای’ دویل در فیلم «رابط فرانسوی» به یک چهره اصلی تبدیل شد.
از آن پس او به یک چهره ثابت در سینما تبدیل شد، از جمله در فیلم فاجعه‌ای «ماجرای پوزیدون» در سال ۱۹۷۲.
او همچنین در تئاترهای «کودکان از بازی‌هایشان» در تئاتر سابق موروسکو، «ریچارد فقیر» در تئاتر هلن هیز و «ظاهر طبیعی» در تئاتر لانگاکر ظاهر شد، قبل از اینکه در سال ۱۹۹۲ به تئاتر بروکس اتکینسون بازگردد و در نمایش «مرگ و دوشیزه» بازی کند.
هکمن و همسر اولش، فی مالتز، به مدت ۳۰ سال با هم بودند و سه فرزند بزرگ کردند قبل از اینکه در سال ۱۹۸۶ از هم جدا شوند.
در سال‌های بعد، او و همسر دومش، بتسی، از کانون توجه دور ماندند، اما به ندرت در مراسم جوایز گلدن گلوب ۲۰۰۳ در کنار هم ظاهر شدند، جایی که او جایزه سیسیل بی. دمیل را دریافت کرد.
دیگر بازی نخواهم کرد
در سال ۲۰۰۸ او به رویترز گفت که علیرغم عدم هرگونه اعلام رسمی، «دیگر قصد بازی کردن ندارد».
«به من گفته شده بود که در سال‌های اخیر این را نگویم، در صورتی که نقش واقعاً فوق‌العاده‌ای پیش بیاید، اما واقعاً دیگر نمی‌خواهم این کار را انجام دهم.»
او همچنین توضیح داد که توجه‌اش را از صفحه بزرگ سینما به سمت علاقه آرام‌تر و آرام‌ش به نوشتن رمان معطوف کرده است.
او یک بار گفت: «من آموزش دیده بودم که یک بازیگر باشم، نه یک ستاره. آموزش دیده بودم که نقش‌ها را بازی کنم، نه اینکه با شهرت و عوامل و وکلا و مطبوعات سر و کار داشته باشم. واقعاً از نظر عاطفی برایم هزینه‌بر است که خودم را روی صفحه ببینم. به خودم فکر می‌کنم و احساس می‌کنم که کاملاً جوان هستم، و بعد به این مرد پیر با چین‌های افتاده و چشمان خسته و خط موی عقب‌رفته و همه این‌ها نگاه می‌کنم.»