مرگ کیتن شوکی بزرگ برای هالیوود و سراسر جهان بود. او مدتی بود در انظار عمومی ظاهر نمی‌شد، اما هیچ‌گونه بیماری‌ای از سوی او اعلام نشده بود.
بت میدلر، هم‌بازی‌اش در باشگاه همسران سابق، در اینستاگرام نوشت:
دایان کیتن درخشان، زیبا و بی‌نظیر از دنیا رفت. نمی‌توانم بگویم چقدر از این خبر غمگینم. او شوخ‌طبع، بی‌ریا و عاری از هرگونه رقابت‌جویی بود. آنچه می‌دیدی، خودِ واقعی‌اش بود… آه، لا لا لا!
الیزابت بنکس، بازیگر و کارگردان، در اینستاگرام نوشت:
او در صنعت سینما محبوب همگان بود. همه ما او را می‌پرستیدیم. تأثیرش بر فرهنگ، مد، هنر و زنان را نمی‌توان به اندازه کافی توصیف کرد. بودنش مایه‌ی شادی بود. افتخار می‌کنم که شغلم به من این فرصت را داد تا او را ببینم و در کنار او نفس بکشم.
بن استیلر در ایکس (توییتر سابق) نوشت:
یکی از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ سینما. نمادی از سبک، شوخ‌طبعی و کمدی. نابغه. چه انسان فوق‌العاده‌ای.
پل فیگ، کارگردان، نیز نوشت:
بسیار مفتخرم که دایان کیتن را دوست خود می‌دانستم. او انسانی فوق‌العاده مهربان و خلاق بود که در عین حال یک افسانه هالیوودی نیز محسوب می‌شد. خیلی زود از میان ما رفت.
در همین حال، جولیا گارنر در اینستاگرام او را چنین توصیف کرد:
بی‌پروا خودش بود. درخشان بر پرده‌ی سینما. شوخ، گرم، شیک، بی‌همتا. خداحافظی با چنین اسطوره‌ای دشوار است. عاشقش بودم.
اسطوره‌ای بی‌بدیل در تاریخ سینما
دایان کیتن از زمان بازی در نقش ماندگارش در فیلم آنیهال (۱۹۷۷) که برای آن جایزه اسکار گرفت و وودی آلن آن را بر اساس زندگی خود او نوشت و کارگردانی کرد به یکی از نمادهای ماندگار سینما بدل شد.
طنز خاص، خودکم‌بینی ظریف و سبک پوشش منحصربه‌فردش همیشه با کلاه، یقه‌اسکی یا کراوات مردانه و شلوارهای گشاد او را به چهره‌ای تکرارنشدنی بدل کرده بود.
نخستین نقش سینمایی مهم او در کنار آل پاچینو در پدرخوانده بود، جایی که نقش همسر مایکل کورلئونه را بازی کرد و این نقش را در دو قسمت بعدی نیز تکرار نمود. او برای بازی در فیلم‌های سرخ‌ها (۱۹۸۱)، اتاق ماروین (۱۹۹۶) و یکی باید کوتاه بیاید (۲۰۰۳) نیز نامزد اسکار شد.
درام‌هایی مانند در جستجوی آقای گودبار، فرار شبانه از خانه و مادر خوب او را به بازیگری تبدیل کرد که از ایفای نقش زنان سخت‌گیر یا نامحبوب هراسی ندارد.
همکاری با وودی آلن و دیگر آثار
کیتن و آلن نخستین بار در نسخه نمایشی دوباره بنواز، سام همکاری کردند، که برای آن در سال ۱۹۷۱ نامزد جایزه تونی شد. سپس در هشت فیلم با هم کار کردند، از جمله خفتگان (۱۹۷۳)، عشق و مرگ (۱۹۷۵) و منهتن (۱۹۷۹).
در سال ۱۹۹۳، او در فیلم معمای قتل منهتن نقش میا فارو را ایفا کرد و پس از اتهامات فارو علیه آلن، همچنان از او حمایت نمود. از دیگر کمدی‌های محبوب او می‌توان به بیبی بوم، پدر عروس (و دنباله‌هایش)، باشگاه همسران اول و باشگاه کتاب اشاره کرد.
سال‌های پایانی و نگاه او به زندگی
دنباله‌ی باشگاه کتاب با نام باشگاه کتاب، فصل بعد در سال ۲۰۲۳ منتشر شد و احتمالاً یکی از آخرین پروژه‌های او خواهد بود. کیتن در مصاحبه‌ای با گاردین درباره‌اش گفت:
این کار به من فرصت می‌دهد با افراد جدیدی در دنیایی متفاوت آشنا شوم. عاشقش هستم. همه‌اش جالب است. زندگی هیچ‌وقت خسته‌کننده نیست.
او همچنین از علاقه‌اش به عکاسی از درها و مغازه‌های متروک گفت و افزود:
زندگی پر از شبح است! ما در ذهن‌مان تصویری از آنچه هست یا باید باشد داریم، اما در واقع هیچ‌کدام آن نیست؛ فقط بالا و پایین رفتن چیزهاست!
زندگی شخصی و خانواده
کیتن در سال ۱۹۹۶ دختری به نام دکستر (برگرفته از شخصیت کری گرانت در داستان فیلادلفیا) را به فرزندی پذیرفت و چهار سال بعد پسری به نام دوک را نیز به خانواده افزود. او گفته بود:
مادر شدن کاملاً من را تغییر داد. شاید فروتن‌کننده‌ترین تجربه‌ای است که تا به حال داشته‌ام.
با وجود روابط عاشقانه‌اش با چهره‌هایی چون آل پاچینو و وارن بیتی، هرگز ازدواج نکرد. کیتن از سال ۱۹۹۳ تا زمان مرگ مادرش در ۲۰۰۸ از او که به آلزایمر مبتلا بود مراقبت کرد و بخش بزرگی از خاطرات و زندگی‌نامه‌هایش را به زندگی و یادداشت‌های مادرش اختصاص داد. او درباره مادرش گفت:
همه چیز من بود. شگفت‌انگیز بود. الگوی من برای اینکه می‌شود با زندگی چه کرد. او قلب همه چیزهای خوب بود.
او همچنین مراقب برادرش رندی بود که پس از سال‌ها مبارزه با مشکلات روانی در سال ۲۰۲۱ درگذشت.
دیگر فعالیت‌ها و افتخارات
علاوه بر سینما، کیتن در تلویزیون نیز نقش‌هایی داشت؛ از جمله بازی در سریال پاپ جوان در نقش راهبه‌ای حیله‌گر. او در کنار بازیگری، در خرید و فروش خانه در آمریکا نیز فعال بود و مجموعه‌هایی از لوازم منزل، پوشاک، عینک و شراب با نام خود تولید کرد.
در سال ۲۰۱۷، مؤسسه فیلم آمریکا (AFI) جایزه‌ی یک عمر دستاورد سینمایی را به او اهدا کرد. در آن مراسم، او ضمن قدردانی از همکارانش، ترانه مثل روزهای قدیم به نظر می‌رسد را خواند همان آهنگی که در آنیهال اجرا کرده بود.
در دسامبر ۲۰۲۴، در آخرین حضور عمومی خود، نخستین تک‌آهنگش را منتشر کرد: ترانه‌ای کریسمسی به نام اولین کریسمس. او کاربر فعال شبکه‌های اجتماعی بود و آخرین پست اینستاگرامش در آوریل، به مناسبت «روز ملی حیوانات خانگی» منتشر شد، که در آن با سگ محبوبش، رِجی، دیده می‌شد.
برگرفته از گاردین